Το Μνημόνιο του Φεβρουαρίου 1945

Οι μάχες στην Αθήνα σταμάτησαν στα μέσα Ιανουαρίου 1945 και μετά άρχισαν οι συζητήσεις που κατέληξαν στην γνωστή συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο 1945. Λίγες ημέρες πριν στην Γιάλτα της Κριμαίας, οι Μεγάλοι της εποχής είχαν αποφασίσει μια κάποια ταξινόμηση του κόσμου.
Μετά άρχισαν να παραδίδουν τα όπλα οι ΕΛΑΣίτες και κάπου εκεί γυρίστηκε το βίντεο που βλέπετε. Το βίντεο αυτό έχει πάψει προ πολλού να είναι "σπάνιο". Δεν είναι. Το βρίσκεις εύκολα στο youtube.
Κάθε φορά που το βλέπω τα ερωτήματα που έχω γίνονται όλο και πιο έντονα. Που γυρίστηκε; ποιος ο σκηνοθέτης; Διότι είναι προφανές ότι υπάρχει "σκηνοθεσία" και σκηνικό: ένας κουνάει με βία το χέρι με το τεντωμένο δάκτυλο, τα όπλα πέφτουν πάνω σε ελληνική σημαία, χειροκροτήματα όταν κάποιος τελειώνει κάτι που διαβάζει (τι διαβάζει;) κλπ.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι τα κλάματα των ανδρών που υποτίθεται ότι έχουν παραδώσει τα όπλα. Λεβέντες μαχητές που δεν φοβήθηκαν τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους του βλέπεις να μυξοκλαίνε.
Γιατί κλαίει ο μαυροσκούφης; Μπαρουτοκαπνισμένος κι απολύτως πειθαρχημένος στην "ηγεσία" του, έτοιμος ως χθες να πέσει στην μάχη και την φωτιά, γιατί κλαίει τώρα; Και τώρα μια διαταγή είναι: παραδώστε τα όπλα και γυρίστε στα χωριά σας για να δημιουργήσουμε την νέα Ελλάδα.
Αισθάνεται προδομένος; τότε γιατί συμμετέχει στο εξευτελιστικό αυτό πανηγύρι; Αλλά από ποιόν προδόθηκε; Πότε ακριβώς; και πως αντέδρασε σε μια τέτοια προδοσία; Κλαίει διότι "βλέπει" την πορεία του προς τα γουναράδικα; Και τι κάνει;
Κι όλο στοιβάζονται τα αναπάντητα ερωτήματα.
Από τις 12 Φεβ 1945 μέχρι στις 31 Μαρ 1946, είναι καταπληκτικό το πως άλλαξαν άρδην τα πράγματα μέσα σε ένα ακριβώς έτος. 
Ένα παλλαϊκό μαζικό πλειοψηφικό κίνημα όπως το ΕΑΜικό, συρρικνώνεται και εξαφανίζεται ενώ οι "εξαφανισμένοι" ως τα χθες -κυριολεκτικά- "δεξιοί" κι "αντιδραστικοί" ξαφνικά οργανώνονται και με τσαμπουκά αρχίζουν να δέρνουν και να ξεσαλώνουν στα χωριά και τις πόλεις. 
Πως έγινε αυτό; Πως αφέθηκε η Ελλάδα να κατρακυλήσει στην άβυσσο του εμφυλίου πολέμου; Αυτό το χρονικό διάστημα νομίζω ήταν το καθοριστικό και το πιο λίγο μελετημένο.
Δεν αντέχω τον συνειρμό: κάθε συμφωνία, όσο οδυνηρή και να είναι, πρέπει να τηρείται. Κι η ζωή πρέπει να εξελίσσεται πλέον εντός της συμφωνίας. Αλλιώς ας μην υπογραφόταν.Και τα Μνημόνια συμφωνίες είναι: αν είναι να μην τα τηρήσεις, να μην τα υπογράψεις. Αλλιώς εφάρμοσε τα όσο πιο γρήγορα γίνεται για να πάμε πιο κάτω, σε μιαν άλλη κατάσταση πέραν και πάνω των περιορισμών των μνημονίων.
Αυτά τα "το όπλο παρά πόδα" και οι διάφορες απειλητικές (για ποιόν) προειδοποιήσεις που δεν είσαι διατεθειμένος να εφαρμόσεις διότι δεν μπορείς, σε σπρώχνουν πιο βαθιά στην καταστροφή και σε στριμώχνουν στην γωνία. Και προφανώς δεν μπορείς να τις εφαρμόσεις, διότι ο κόσμος, οι πολίτες, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μπορεί να μην ξέρουν ιστορικό υλισμό, στρατηγική και τακτική του παγκόσμιου κινήματος, αλλά είναι μάστορες στην επιβίωση της καθημερινότητας και πάνε σπίτια τους αντί να είναι μαζί σου.
Ποτέ ο "λαός" δεν δίνει την μάχη αν δεν είναι βέβαιος ότι θα νικήσει (ηθικώς ή επί του πεδίου).
Κι έτσι η ηγεσία υπογράφει τις συμφωνίες μόνη της. Συμφωνίες που δεν οι πολίτες καταλαβαίνουν διότι κανείς δεν τους τις εξήγησε. Και αφήνονται στο κλάμα τους. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα δάκρυα δεν επιτρέπουν την καθαρή θεώρηση των πραγμάτων και ειδικά τώρα το χρειαζόμαστε αυτό.
Καιρός του πολεμείν καιρός του συμβιβάζεσθαι. 
Την εποχή των συμβιβασμών δεν μπορείς να αναποδογυρίζεις το τραπέζι όχι διότι φοβίζεις κάποιον αλλά διότι γίνεσαι γραφικός και . . . .

Σχόλια